böyle yani..

Aradığın, özlediğin huzuru çoğu kez bulamazsın.Bulsan da sıkar seni bir süre sonra.Eski kaosu yeniden yaşamak istersin.Ruhu dingin insanların yaşamlarına imrendiğin zamanlar da olur. Ancak o yaşamların da sana göre olmadığını, seni tatmin etmeyeceğini , mutlu olamayacağını anlarsın ardından.
Yenilgilerin görkemli olur, başarıların da öyle.
Görkemli ayrılıklar yaşarsın, öyle kaybeder, öyle kazanırsın.İçindeki sürekli savaş halinden sıkılır, barışa yelken açmaya kalkarsın.Ama bir süre sonra, barışın maliyetinin savaş halinden daha pahalıya geldiğine tanık olur, vazgeçersin.
Yalnızlığı özlersin genellikle. Ve senin seçimin olduğu zaman saygı duyarsın yalnızlığa.Ancak istemediğin anlarda da bulursun kucağında yalnızlığı.Ve bu kez nefret edersin ondan.
Harika bir gülüş, kaba sığmaz sevinçlerin ardından, bir anda kendi içine çekilmiş, orada kendisiyle hesaplaşmaya durmuş bir insan olarak bulursun kendini.Atak ,saldırgan, enerji dolu biriyken, aniden düşersin depresyon hallerine.
Bazen ölümü yakın hissedersin kendine.Ve hemen ardından kalın kafalılığına öfkelenip 4 elle sarılmaya kalkarsın hayata.Bazen küçücük bir mutluluk kırıntsı bile ağız dolusu kahkaha atmana yeterken, bazen önüne dünyayı koysalar gülmez yüzün.Deli gibi özlersin birini bazen.Ve anlarsın ki aşk bile yetmemiştir sana..

Bütün bunları yaşar ve sonra da hayatı suçlarsın.
Oysa hayatın hiç bir günahı yoktur burada.Olan ,manik depresif ruhunun, hayatını cehenneme çevirmesinden başka bir şey değildir...

Böyle yani...