Tutuşup can veren pervâneler..

Yaşsın daha..
Tazecik, bana baktıkça Yeşerensin..
Yüreğimdeki yangınlara merhem olmak amacın,
Kendini sıkıp, suyunu bana dökerek söndürmek içimi..

Bilmiyorsun.
İçimdeki anızı göremiyorsun henüz..
Kapkara olmuş ve ağır bir duman kokusuna sahip bir yürek..
Hala yanıyor.
Kuruyan herşeyi alıyor içine..
Ateşin dansını izliyorum, biraz buruk içim..
Yaydığı ışık ardından getireceği karanlığın elçisi oluyor.



Temizlenmek istiyorum..
Yaralarım yanıyor,yanıklarım acıyor bir süre..sonra hissetmemeye başlıyorum.
Sinen duman kokularını soluyarak arınmak istiyorum bütün yalanlardan, ihanetlerden kullanılmışlıktan, inandığım onca sözlerden,bana yapılan bütün kötülüklerden..
Ama,
olmuyor.

Bütün saflığımı da götürüyor cayır cayır yanarken..
Renklerimi çalıyor benden..
Hepsi kararıyor yavaş yavaş..

Yeniden renklenmek elbet olası..
Renklerim olmadan yaşayamam ben..
Bilmiyorsun,tanımıyorsun beni henüz..

Sana gülerken yüreğimde yanarak yok olanlara ağladığımın farkında değilsin.
Sönmesini bekliyorum ateşin.
Tamamen sönmesini beklemeliyim..
Yanan yaralarım iyileşinceye kadar beklemeliyim..

Bendeki kalan bütün kökleri yokedene kadar
yeni kökler salmayacak bir yürekte, inatla yeşermeye çalışırsan
anızın senide içine alması kaçınılmaz.


Neyse bunların
Hepsini bir kenara bırakalım şimdi..
Asıl sorun;

Bilmedim kim oldu bu hâle sebep
Ağladım ümîdim hebâ oldu hep
Bendeki sûz-i dil var mıdır acep
Tutuşup can veren pervânelerde?

bu dörtlüğü ne zaman dillensem içim bir boş oluyor bunun sebebini bulamıyorum.